“Sligro”, zegt mijn vriendin uit het niets als ze haar mes over de kruidenboter strijkt. Het is een warme zomeravond en we zijn te gast bij restaurant De Waterraaf in de jachthaven van Nauerna, een dorpje dat Zaanstad verbindt met het Noordzeekanaal. We hebben een tafel gereserveerd, buiten op het terras met uitzicht op water, boten en futen. Het is windstil en het water is een spiegel. Mijn gedachten dwalen af. In mijn hoofd zingen zinnen voor een gedicht.

“Wat zeg je, schat?”, vraag ik.

Zij smeert de boter op een stuk donkerbruin brood.

“De kruidenboter. Die is van de Sligro. Een restaurant als dit haalt zijn kruidenboter niet bij de Sligro. Die maak je zelf.”

Mijn vriendin is zzp’er in catering, dus zij zal het wel weten. Mij smaakt de kruidenboter goed. Ik zie of proef niet of deze wel of niet huisgemaakt is. Laat staan dat ik zie of proef dat deze van Sligro is.

We genieten van het voorgerecht. Zij van de dungesneden kalfsmuis met gefermenteerde rode ui, ik van de kabeljauw met schuimende zalmmousse.

Bij het serveren van het hoofdgerecht blijkt dat er iets is misgegaan. “Klopt het dat u maar één hoofdgerecht heeft besteld?”, vraagt de serveerster. Ze zet een bord met op de huid gebakken zalm voor mij neer.

“Uh nee, wij bestelden beiden de gebakken zalm.”

“Dan is er iets misgegaan. Ik ga het snel in orde maken.”

“Dank u wel. Wij delen dit alvast.” Ik schuif het bord in de richting van mijn vriendin.

Even later komt de serveerster zich verontschuldigen. Bij het tweemaal aantikken van het hoofdgerecht heeft de computer maar één hoofdgerecht geregistreerd. Iets te snel getikt, waarschijnlijk. Zij belooft snel ook het tweede hoofdgerecht te serveren. De kok is er al mee bezig.

Terwijl wij genieten van onbedoelde food sharing, wordt het tweede hoofdgerecht geserveerd. Dat is snel.

Als wij later die avond afrekenen, vraagt de serveerster of alles naar wens is geweest.

“Zeker”, zeg ik. “Het was heerlijk.”

“Nou, even iets over de kruidenboter”, zegt mijn vriendin.

“Ja?”, zegt de serveerster.

“Als je gasten kruidenboter serveert, maak ‘m dan wel zelf.” In mijn oren klinkt het als een reprimande. Het ontbreekt er nog aan dat er een “Foei!” achteraankomt.

Ik zit er, letterlijk, tussenin en voel mij partij in iets waarin ik geen partij ben.

Het gezicht van de serveerster betrekt. Ik zie dat zij schrikt van deze ongezouten klantfeedback.

Ze slikt en zegt dan: “Maar wij máken de kruidenboter zelf”.

Mijn vriendin is verrast door dit antwoord en zoekt even naar woorden. Die vindt zij snel: “Dan was-ie wel een beetje flauw.”