“Beste collega’s, vandaag staat er één punt op de agenda. We hebben meer bezoekers nodig.”
“Zeg dat wel, ja.”
“Weet je wat het probleem is? Mensen kennen ons niet. Laatst was ik op een verjaardag en toen vroeg iemand mij waar ik werkte. Toen ik zei ‘Bij Dinoland’, was er helemaal niema-”
“Laten we niet denken in problemen, maar in uitdagingen.”
“Misschien moeten we meer reclame maken. Door heel Nederland.”
“Ja. Op die grote borden langs de snelweg.”
“Billboards.”
“Ja, die.”
“Of op treinstations.”
“Goed idee. En posters bij bushaltes.”
“Abri’s.”
“Ja, die.”
“Als ik in de auto door Zwolle rijd, lees ik altijd die reclameborden aan lantaarnpalen. Die vallen echt goed op, hoor.”
“Mupi’s.”
“Ja, die.”
“Wat zetten we erop dan?”
“Ja, Dinoland natuurlijk.”
“Alleen dat?”
“En Zwolle. Mensen moeten wel weten waar we zitten.”
“En het adres.”
“Nee joh. Dat zoeken ze maar op als ze hiernaartoe willen komen. Als ze maar weten dat we in Zwolle zitten, dan is het goed. Laatst vertelde ik iema-”
“Komt er ook een foto op?”
“Een foto van ons zeker. Dan weet je in elk geval dat er niemand komt, haha!”
“Nee, een foto van een dino. Kinderen zien dat meteen. Ik heb wel eens ergens gelezen dat je een visuele magneet moet hebben.”
“Klinkt goed.”
“We moeten ook een goeie reclameslogan hebben. Zoiets als ‘Heerlijk, helder, Heineken’. Of ‘Let’s do it’.”
“Waar denk je dan aan? Let’s dino it?”
“Nee, serieus. Iets wat uniek is voor ons. Dat mensen na een poosje meteen denken: dat is van Dinoland.”
“Kort en krachtig.”
“Wat is er dan bijzonder aan Dinoland?”
“Dat we in Zwolle zitten.”
“Zwolle hebben we al.”
“Dat we een van de slechtst bezochte attracties zijn?”
“Grappig hoor. Dat is trouwens niet waar.”
“Weet ik. Grapje.”
“Denk allemaal ‘s mee.”
“Lastig. Eigenlijk zijn we niet uniek of bijzonder. Dinoland is gewoon leuk.”
“Waarom doen we dat dan niet?”
“Wat?”
“Nou, dat. Dinoland Zwolle. Dat is leuk.”
“Oké. Zullen we die maar doen dan?”