Ik besluit de toko in de stad te bezoeken. Zomaar, uit nieuwsgierigheid. Van buitenaf oogt de zaak niet heel aantrekkelijk. Dat zegt niks. Achter een kleurloze gevel kan een beste winkel schuilgaan. Zeker een toko. Bij binnenkomst word ik vriendelijk verwelkomd door de man achter de kassa. Hij is klein van stuk, heeft kort zwart haar en draagt een kreukloos overhemd in felle kleuren. Zijn glimlach gunt mij een blik op zijn stralend witte tanden. Met zijn arm gebaart hij dat ik welkom ben.

De winkel lijkt te groot voor het kleine aantal schappen. De tl-verlichting en de sobere aankleding maken het er niet sfeervoller op. Het ruikt er heerlijk. Alle toko’s ruiken hetzelfde. Alsof de geuren van alle Oosterse en Afrikaanse ingrediënten zich vermengen tot een gerecht dat alleen in een toko wordt geserveerd. Ik loop langs de schappen en word blij van de talloze kruiden, de verschillende soorten sambal van Koningsvogel en een pindakaas die ik nog niet ken. ‘PITTIG’ staat op het etiket. Ik ben benieuwd hoe die zal smaken en besluit een pot mee te nemen.

Die middag trakteer ik mezelf op een boterham met de nieuwe pindakaas. Ik geef mijn jongste zoon er ook een. Als ik hem vraag of het heeft gesmaakt, zegt hij: ‘Ja, gaat wel’. Niet lekker genoeg, dus. Als ik doorvraag, blijkt dat hij de pindakaas te pittig vindt.

In de maanden erna trakteer ik mijzelf af en toe op een boterham met pittige pindakaas. Na ruim een half jaar is de pot leeg. Ik loop met de lege pot naar de glasbak bij mij om de hoek. Vlak voordat ik de pot in de glasbak laat glijden, valt mijn oog op het etiket: ‘PINDASAUS – PITTIG’.