Zaterdagmiddag. Als we in Leiderdorp zijn, stelt mijn vriendin voor even naar Action te gaan. Die zit om de hoek. De drukte in de winkel doet denken aan de drukte in de Kalverstraat vlak voor Kerst. Zelfs bij de winkelwagentjes staat een rij. Nadat mijn vriendin er eindelijk een heeft bemachtigd, begint haar jacht door de koopjesjungle. Ik volg haar zoals een goed getrainde hond zijn baasje. Met stevige stappen slingert zij geroutineerd door de drukbevolkte gangpaden. Af en toe neemt zij een shortcut, zoals een cavia die in Fred Oster’s Wie-kent-kwis zigzaggend zoekt naar het bevrijdende poortje. In de drukte verlies ik haar geen moment uit het oog. Steeds als zij stopt om een artikel aan een inspectie te onderwerpen, stop ik ook en wacht ik geduldig tot zij haar wandeling vervolgt.

“Jij zoekt toch een wissellijst?”, zegt ze opeens.

“Ja. Hoezo?”

“Daar”. Ze wijst op het winkelschap. ‘Houten wissellijst €9,95’ staat er. De wissellijst is niet superlelijk, maar ook niet echt mooi. Ik twijfel. Als ik ‘m neem, bespaar ik me wel een bezoek aan een andere winkel. Dat is ook wat waard. Zo onderhandel ik in gedachten met mezelf. Met als uitkomst dat ik besluit ‘m te kopen.

We sluiten aan in de rij voor de kassa. De jongen voor ons, met perfect gegroomde hipsterbaard en reflecterende zonnebril op zijn strak gekapte haar, staat er met zo’n zelfde wissellijst. Voor hem staat een man van in de zeventig met een opstandig toefje pluizig grijs haar. Vanachter zijn bril werpt hij een strenge blik op de wissellijst van de jongen. “Ik heb er van de week ook zo een gekocht. Je moet er wel voorzichtig mee doen, want ze zijn nogal kwetsbaar”. De jongen kijkt naar de wissellijst: “Oh. Goed dat u het zegt”. Hij wisselt een snelle blik uit met zijn vriendin alsof ze bij elkaar checken ‘doen we het of doen we het niet?’. Ze doen het.

Ik doe het ook.

Zondagmiddag. Bij HEMA koop ik een nieuwe wissellijst en ik weet ook weer waarom zo’n ding zo heet.