Ik moet nog geld pinnen. Iets verderop zit een kantoor van ING. De geldautomaten aan de straat zijn verdwenen. Naar binnen dan maar.

Als ik de bank binnenloop, zie ik dat het interieur is vernieuwd. Het lijkt er nu meer op een showroom voor designmeubilair dan op een bank. Ik zie tafels en stoelen in vrolijke kleuren, een espressoapparaat en een joekel van een boekenkast met, zo te zien, echte boeken. Ik speur naar een geldautomaat.

Een bankmevrouw komt mij glimlachend tegemoet. “Kan ik u helpen, meneer?”

“Mooi geworden hier”, zeg ik. “Sinds wanneer is het al zo?”

“Sinds gisteren”. Ze kijkt trots om zich heen. “Wilt u een gebakje?”.

“Nee, dank u wel. Ik wil graag geld opnemen.”

“Oh, dat kan hier niet”, zegt ze. Haar glimlach weet van geen wijken. “Daar hangt een lijstje met adressen waar dat wel kan”, zegt ze op haar klantvriendelijkst. Ze wijst op de deur waardoor ik net binnenkwam.

Ik loop terug en bekijk de lijst. Niet één adres op loopafstand. Lekker dan.

Ik steek de straat over om bij Bruna een paar wenskaarten te kopen. Als ik in de rij voor de kassa sta en om mij heen kijk, zie ik achter in de winkel een felgele Geldmaat. Hij lijkt mij toe te lachen. Of lacht-ie me uit? Waarom heeft die banktrut niet gezegd dat ik hier kan pinnen?
Een minuut later sta ik met het geld in mijn handen. Zonder vriendelijk lachende mevrouw, zonder designmeubilair en zonder koffie met gebak. Met de simpele hulp van een machine. Klantvriendelijker kan niet.